وفا
می رفت و گیسوان بلندش را
بر شانه می پراکند
شب را به دوش می برد
همراه عطر عنبر و سارا
در موج گیسوان بلندش
تابیده بود شب را
آرام,مثل زمزمه آب,می گذشت
با اختران به نجوا
همراه گیسوان بلندش
خاموش,مثل زیر و بم خواب,می گذشت
پشت دریچه ها
چشم جهانیان به تماشا
می رفت-با شکوه تر از شب
همراه گیسوان بلندش
تا باغ روشن فردا
یلدا..
«فریدون مشیری»
نوشته شده در پنج شنبه 91/9/30ساعت
6:17 عصر توسط هم نفس نظرات ( ) |
آخرین مطالب
| Design By : LoxTheme.com |
