وفا
از دل افروز ترین روز جهان،
خاطره ای با من هست.
به شما ارزانی :
سحری بود و هنوز،
گوهر ماه به گیسوی شب آویخته بود .
گل یاس،
عشق در جان هوا ریخته بود .
من به دیدار سحر می رفتم
نفسم با نفس یاس درآمیخته بود .
***
می گشودم پر و می رفتم و می گفتم : (( های !
بسرای ای دل شیدا، بسرای .
این دل افروزترین روز جهان را بنگر !
تو دلاویز ترین شعر جهان را بسرای !
آسمان، یاس، سحر، ماه، نسیم،
روح درجسم جهان ریخته اند،
شور و شوق تو برانگیخته اند،
تو هم ای مرغک تنها، بسرای !
همه درهای رهائی بسته ست،
تا گشائی به نسیم سخنی، پنجرهای را، بسرای !
بسرای ... ))
من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می رفتم !
***
در افق، پشت سرا پرده نور
باغ های گل سرخ،
شاخه گسترده به مهر،
غنچه آورده به ناز،
دم به دم از نفس باد سحر؛
غنچه ها می شد باز .
غنچه ها می رسد باز،
باغ های گل سرخ،
باغ های گل سرخ،
یک گل سرخ درشت از دل دریا برخاست !
چون گل افشانی لبخند تو،
در لحظه شیرین شکفتن !
خورشید !
چه فروغی به جهان می بخشید !
چه شکوهی ... !
همه عالم به تماشا برخاست !
من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می گشتم !
***
دو کبوتر در اوج،
بال در بال گذر می کردند .
دو صنوبر در باغ،
سر فرا گوش هم آورده به نجوا غزلی می خواندند .
مرغ دریائی، با جفت خود، از ساحل دور
رو نهادند به دروازه نور ...
چمن خاطر من نیز ز جان مایه عشق،
در سرا پرده دل
غنچه ای می پرورد،
- هدیه ای می آورد -
برگ هایش کم کم باز شدند !
برگ ها باز شدند :
ـ « ... یافتم ! یافتم ! آن نکته که می خواستمش !
با شکوفائی خورشید و ،
گل افشانی لبخند تو،
آراستمش !
تار و پودش را از خوبی و مهر،
خوشتر از تافته یاس و سحربافته ام :
(( دوستت دارم )) را
من دلاویز ترین شعر جهان یافته ام !
***
این گل سرخ من است !
دامنی پر کن ازین گل که دهی هدیه به خلق،
که بری خانه دشمن !
که فشانی بر دوست !
راز خوشبختی هر کس به پراکندن اوست !
در دل مردم عالم، به خدا،
نور خواهد پاشید،
روح خواهد بخشید . »
تو هم، ای خوب من ! این نکته به تکرار بگو !
این دلاویزترین حرف جهان را، همه وقت،
نه به یک بار و به ده بار، که صد بار بگو !
« دوستم داری » ؟ را از من بسیار بپرس !
« دوستت دارم » را با من بسیار بگو !
خطا از من است,میدانم
از من که سالهاست گفته ام"ایاک نعبد"
اما به دیگران هم دل سپرده ام
خطا از من است که سالهاست گفته ام"ایاک نستعین"
اما به دیگران هم تکیه کرده ام
اما رهایم نکن
بیش ازهمیشه دلتنگم
به اندازه ی تمام روزهای نبودنم...
بی تو طوفان زده ی دشت جنونم
صید افتاده به خونم
تو چه سان می گذری غافل از اندوه درونم
بی من از کوچه گذر کردی و رفتی
بی من از شهر سفر کردی و رفتی
قطره ای اشک درخشید به چشمان سیاهم
تا خم کوچه به دنبال تو لغزید نگاهم
تو ندیدی
نگهت هیچ نیفتاد به راهی که گذشتی
چون در خانه ببستم
دگر از پای نشستم
گوئیا زلزله آمد
گوئیا خانه فرو ریخت سر من
بی تو من در همه ی شهر غریبم
بی تو کس نشنود از این دل بشکسته صدایی
بر نخیزد دگر از مرغک پر بسته نوایی
تو همه بود و نبودی
تو همه شعر و سرودی
چه گریزی ز بر من
که زکویت نگریزم
گر بمیرم ز غم دل
با تو هرگز نستیزم
من و یک لحظه جدایی
نتوانم نتوانم
بی تو من زنده نمانم
هما میر افشار (جواب شعر کوچه_ فریدون مشیری
دلخوشم با غزلی تازه همینم کافیست
تو مرا باز رساندی به یقینم کافیست
گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم
گاه گاهی که کنارت بنشینم کافیست
قانعم بیشتر ازاین چه بخواهم از تو
گاهی از دور تو را خواب ببینم کافیست
آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن
من همین قدر که گرم است زمینم کافیست
من همین قدر که با حال و هوایت گه گاه
برگی از باغچه ی شعر بچینم کافیست
فکر کردن به تو یعنی غزل شور انگیز
که همین شوق مرا خوب ترینم کافیست
واسه اون روزها دلم لک زده باز
روزهای عشوه و سرسختی ناز
واسه اون روزهای خوب زندگی
من برات میمیرم و دیوونگی
دل من تو سینه آروم نمیشه
دختر خاطره خانوم نمیشه
یه شبی دلم چو شیشه ها شکست
اونیکه میخواستمش بارش و بست
رفتش و پشت سرش نگاه نکرد
به من غمزده اعتنا نکرد
نه خداحافظی و نه شب بخیر
قربون روزهای خوب یادش بخیر
چی بگم دلم یه دنیا حرف داره
همیشه غصه به روش پا میذاره
چی بگم هرچی بگم بازم کمه
تموم دنیا برام جهنمه
رفت و از کوچه دومم گذشت
چی میشد خدا که هرگز نمیرفت
حیف اون روزهای خوب تموم بشه
زندگی با بدیا حروم بشه
من رو تنها بذاری دلت میاد؟
ایشالا همین بلا سرت بیاد
یه شبی از خونمون بارش رو بست
بره اون بالا سرم خدا که هست
شعر من بغض تمام کوچه هاست
شعر من با دردهاتان آشناست
از سکوت دشت هم تنهاترم
عاشقی آغازی از یک ماجراست
بهت سرسام آور این چشمها
نقطه کوری که دایم بین ماست
قاب بی تصویری از یک پنجره
شرح نامفهوم و گنگ خوابهاست
این همه رفتن چه سودی داشت آه
حاصلم از زنده بودن انزواست
گرچه رفتی لا به لای ابرها
باز تنها خاطراتت مال ماست
آید آن روز که خاک سر کویش باشم
ترک جان کرده و آشفته رویش باشم
ساغر روح فزا از کف لطفش گیرم
غافل از هر دو جهان بسته مویش باشم
سر نهم بر قدمش بوسه زنان تا دم مرگ
مست تا صبح قیامت ز سبویش باشم
همچو پروانه بسوزم بر شمعش همه عمر
محو چون می زده در روی نکویش باشم
رسد آن روز که در محفل زندان سرمست
راز دار همه اسرار مگویش باشم
یوسفم گر نزند بر سر بالینم سر
همچو یعقوب دل آشفته بویش باشم
چراغی از تجارب به دست و کوله باری از اندوخته ها به دوش میگیرم و اعماق تنگ و تاریک افکارم را دنبال میکنم.
مسیر را انتخاب میکنم.چند قدمی جلوتر وحشت تمام تار و پود وجودم را میلرزاند.هیچ کدام از واقعیت هایی را که چشمانم میبیند نمیتوانم برای خودم برگزینم.
در یک طرف مرگ,شکست,ناامیدی,تنهایی,اضطراب و در یک طرف عشق,امیدواری,پیروزی,خوشحالی.اندیشه ام متمرکز نمیشود.ترس از اینکه کدام یک از این دو شاخه به آینده من تعلق دارد!کاش میشد لحظه ای به آینده رفت.نمیدانم آسمان سرنوشت من آبی است یا نه؟!کاش باران میبارید.تا شاید رنگ سرنوشتم را در قطرات بلوری اش پیدا کنم.چه خواهد شد؟به کجا خواهم رسید؟مرگ!مرگ من چه رنگی است؟واژه ها غوغا میکنند و اضطرابم از آینده دو چندان.نمیخواهم عشق و زندگی ام را به تاریکی واگذار کنم.
تصمیم میگیرم و پیش میروم. آنطور که دلم میخواهد و درست است.پیش میروم اگر هم خلاف سرنوشت قدم بردارم آنقدر به راهم ادامه خواهم داد تا خسته شوم و به جای اینکه من قبولش کنم و خود را تسلیم او سازم سرنوشت برنامه هایش را با پشتکار من تنظیم کندو مسیرش را تغییر دهد.
دل که آشفته روی تو نباشد دل نیست
آنکه دیوانه خال تو نشد عاقل نیست
مستی عاشق دلباخته از باده توست
بجزاین مستیم از عمر دگر حاصل نیست
عشق روی تو در این بادیه افکند مرا
چه توان کرد که این بادیه را ساحل نیست
بگذر از خویش اگر عاشق دلباخته ای
که میان تو واو جز تو کسی حاصل نیست
ره رو عشقی اگر خرقه و سجاده مکن
که بجز عشق تو راهرو این منزل نیست
اگر از اهل دلی صوفی و زاهد بگذار
که جز این طایفه را راه در این محفل نیست
دست من گیر و از این خرقه سالوس رهان
که در این خرقه بجز جایگه جاهل نیست
علم و عرفان بجز ابات ندارد راهی
که به منزلگه عشاق ره باطل نیست
آمد و آتش به جانم کرد و رفت
با محبت امتحانم کرد و رفت
آمد و بنشست و آشوبی بپا
در میان دودمانم کرد و رفت
آمد و رویی گشود و شد نهان
نام خود ورد زبانم کرد و رفت
آمد و او دود شد,من شعله ای
در وجود خود نهانم کرد و رفت
آمد وبویی شد و جانم بسوخت
آتشین تر این بیانم کرد و رفت
آمد و قفل از دهانم بر کشید
چشمه ی آب روانم کرد و رفت
آمد و تیری زد و شد ناپدید
همچنان صیدی نشانم کرد و رفت
آمد و چون آفتی در من فتاد
سر به سوی آسمانم کرد و رفت
| Design By : LoxTheme.com |
